مهمان قلب منی

کاش می‌شد خوابید. شیش ماه. کاش می‌شد گم شد. کاش می‌شد رفت. کاش می‌شد همه‌چیز خوب باشه. ولی حیف که هیچ‌کدوم ممکن نیست. حتی چندساعت خوابی که موجب فراموشی مشغولیات ذهن میشه، وقتی که ذهنت بیش‌تر از همیشه مشغوله و وقتی بیش‌تر از همیشه بهش نیاز داری، به کم‌ترین حد خودش می‌رسه. چقدر خسته‌ام و چقدر دلم یه خواب چند ماهه می‌خواد.

تمام سال نود و هشت، مخصوصا نیمه ی دومش، در غمگین ترین لحظاتم به این آهنگ بیکلامی که نوای وبلاگه گوش کردم. الان هم دارم گوش میکنم. چند هزار بار شده نمیدونم.  ولی هنوز بهم حس غم نمیده. برعکس، احساس میکنم غم این اهنگ یه باری از روی دوشم بر میداره. امشب نوا رو پلی کردم دیدم اینه. اصلا فکرشو نمیکردم این باشه. در کمال تعجب دیدم حالا بیشتر از یکسال شده که من غرق غم این آهنگم.

همین سه چهار سال پیش بود رفتم تو یکی از گرون ترین مغازه های فروش ساز و گفتم آقا این پیانو آکوستیک که این‌جاست چند؟ گفت 12 تومن. الان نگاه می‌کنم قیمت ها از 70 تومن شروع میشه. و دیجیتال ها شده بالای 20. وقتی پیش پا افتاده ترین و غیر ضروری ترین علاقه‌ی آدم تا این حد غیرقابل دسترس میشه چطور میشه خوشبینی گذشته رو حفظ کرد؟

همه رو سوزوندم و از دیروز احساس سبکی دارم. تنها جایی که برام مونده همین وبلاگه که خیلی پست هاش ثبت موقت خورده و البته چیز خاصی هم تا به حال اینجا ننوشتم.

دوباره دارم Alice Enteres رو گوش میکنم. مثل همه ی وقت هایی که از خودم سوال میپرسم و جوابی براش ندارم. یا مثل همه ی روزهای غمگینی که یادم میاد. مثل پارسال، روز تولدم که... . باز از خودم سوال میپرسم و براش جوابی ندارم و حس یه بازنده بهم دست میده. باز به این فکر میکنم که لذت های زندگیم، واقعا لذت نبودن و فقط دردهامو تسکین دادن تا متوجه شون نباشم. گاهی شرایط چقدر دشوار میشه...